Όταν η αρχαιοελληνική τέχνη του 1200 π.Χ. ξεφτυλίζει κάθε σύγχρονη εικαστική τέχνη

[ST48410]

Πρεπει να τη δω απο κοντα και να ρωτησω και τον ειδικο του μουσειου προκειμενου να σχηματισω γνωμη. Καλα καλα δεν ξερω αν το καφε χρωμα υπηρχε στην πετρα η το δημιουργησε ο καλλιτεχνης σαν φοντο των μορφων του.

.

Αφού σου έδειξα και την πίσω μεριά



Διάβασε εδώ https://www.jstor.org/stable/pdf/10.297 ... 34e8fae5c0

This
agate, a hardstone, measuring only 3.6 cm in length, was engraved....

Αχάτης (;) λέει. Δεν ξέρω από πετρώματα. Αλλά παρακάτω αναφέρει αυτό

The scene engraved on the sealstone is all the more impressive because of the pains to which the artist went to represent details in miniature, details that would hardly have been visible on the stone because of the veining of the agate

Προφανώς πρόκειται για τα "νερά" του πετρώματος. Η καλύτερη υπόθεση που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι ο καλλιτέχνης αξιοποίησε τα νερά αυτά.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν μέρη για να πάει η ζωγραφική. Απλά είναι πολύ επίπονα. Π.χ. μια φωτορεαλιστική σύνθεση ενός εξωγήινου τοπίου, θα ήταν γαμάτο έργο. Αλλά χρειάζεται απίστευτο χρόνο και αφοσίωση. Για σύγκριση, αυτό είναι ένα φωτορεαλιστικό πορτρέτο (όχι, δεν είναι φωτογραφία):

Δεν έχει ψωμί αυτό το πράγμα. Χρειάζεται πολύ καλή τεχνική γνώση της χρήσης των χρωμάτων για να πετύχεις τόσο ρεαλιστικό αποτέλεσμα αλλά που είναι η επένδυση πνεύματος; Κάποιος έχει εξασκηθεί ξανά και ξανά και μπορεί να το κάνει πάρα πολύ καλά. Θαυμάζουμε αυτή την τεχνική ικανότητα αλλά μέχρι εκεί.

Έτσι.

[Νατάσα]

Έτσι π.χ.

Όχι ακριβώς έτσι, αλλά κάπως έτσι.

Τότες δεν μου απομένει τίποτα άλλο παρά να υποκλιθω ταπεινά μπροστά στο μεγαλείο της μετριοφροσύνης σου.

[hellegennes]

Αν κάποιος κατάφερνε να αποδώσει τόσο ρεαλιστικά ένα πορτραίτο όσο μια σημερινή φωτογραφία, τότε ναι θα είχε ένα περιθώριο να κάνει όνομα. Ο επόμενος; Πως θα γινόταν να κάτσουν 5 ικανοί σε αυτό τον τομέα καλλιτέχνες μπροστά στο ίδιο μοντέλο από την ίδια γωνία και με τον ίδιο φωτισμό και να έχεις 5 διαφορετικά έργα;

Μα δεν θα κάθονταν να αντιγράφουν το ίδιο έργο. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες. Ούτε φωτορεαλιστικά σημαίνει ταυτόχρονα απεικόνιση της υπάρχουσας πραγματικότητας. Δεν μπορεί κάποιος να κάνει το φωτορεαλιστικό μου πορτρέτο, φέρ' ειπείν, αλλά να μην είμαι εγώ όπως είμαι στην πραγματική μου ζωή;

Το πώς θα διαλέξει κάποιος να αποδώσει ένα θέμα είναι το σημαντικό, όχι τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς 10 ταινίες με το ίδιο θέμα από διαφορετικούς σκηνοθέτες, με τα ίδια τεχνικά και αισθητικά μέσα θα ήταν 10 ίδιες ταινίες. Αλλά δεν είναι. Καθόλου.

Προς το παρόν καταθέτω την ένστασή μου σε αυτό λες. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι δεν κάνει το περιεχόμενο σπουδαίο το έργο. Και εγώ και εσύ και οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει ένα ποίημα για την ελευθερία μιλώντας ακριβώς για τα ίδια πράγματα που μίλησε ο Σολωμός. Ο τρόπος που θα το κάνει έχει σημασία.

Ο τρόπος δεν έχει να κάνει με τεχνικά χαρακτηριστικά, πρωτοπορίες, κτλ. Έχει να κάνει με το πόσο γαμάτος είναι στην έκφραση του θέματος ο καλλιτέχνης.

[ΓΑΛΗ]

Nομίζω ότι το δομικό λάθος που γίνεται συνήθως στη σύγκριση μεταξύ των έργων τέχνης, είναι η σύγκριση έργων χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψιν οι τεχνικές δυνατότητες, τα καλλιτεχνικά ρεύματα και η σημειολογία της κάθε εποχής.

Για να βάλω το θέμα σε άλλο πλαίσιο, φαντασθείτε απλώς δύο διαφορετικές φωτογραφίες του ίδιου ακριβώς θέματος. Μία έγχρωμη με απολύτως σαφή απεικόνιση και της παραμικρής λεπτομέρειας και μία άλλη με διαφορετικό φωτισμό, ζουμάρισμα και θόλωμα σε κάποια στοιχεία της ή απλώς τη δυναμική του κοντράστ στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

Δημιουργούν τελείως διαφορετική αίσθηση, έτσι δεν είναι;


Αναφορικά με τον σφραγιδόλιθο, αφορά περισσότερο στα μικροτεχνήματα και όχι στη γλυπτική.
Το "νέο" που έφεραν τα ελληνικά αγάλματα, οι εγχαράξεις και η αρχιτεκτονική της κλασσικής ελληνικής περιόδου αφορούν περισσότερο στις πιο φυσικές φόρμες και την απελευθέρωση των μορφών από τη "στρατευμένη" στατικότητα των μορφών που διακρίνεται στις δυναστείες που προϋπήρξαν. Αφορούν περισσότερο στη νοοτροπία και όχι στην τεχνική δυνατότητα του καλλιτέχνη.

[AlienWay]

που είναι η επένδυση πνεύματος;

Συμφωνώ ως προς τον στεγνό φωτορεαλισμό ότι δεν ενέχει ιδιαίτερη επένδυση πνεύματος, αλλά και στη πλειοψηφία των έργων του postmodernism, δεν μπορώ να εντοπίσω κάποια επένδυση πνεύματος.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.


Οι δάσκαλοι ζωγραφικής ξεχωρίζουν τά παιδιά που έχουν μιά κλίση στη ζωγραφική

όχι απο το αν κάνουν καλό σχέδιο.....αλλά απο την Αρμονία των χρωμάτων.....


.

[ST48410]

Αν κάποιος κατάφερνε να αποδώσει τόσο ρεαλιστικά ένα πορτραίτο όσο μια σημερινή φωτογραφία, τότε ναι θα είχε ένα περιθώριο να κάνει όνομα. Ο επόμενος; Πως θα γινόταν να κάτσουν 5 ικανοί σε αυτό τον τομέα καλλιτέχνες μπροστά στο ίδιο μοντέλο από την ίδια γωνία και με τον ίδιο φωτισμό και να έχεις 5 διαφορετικά έργα;

Μα δεν θα κάθονταν να αντιγράφουν το ίδιο έργο. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες. Ούτε φωτορεαλιστικά σημαίνει ταυτόχρονα απεικόνιση της υπάρχουσας πραγματικότητας. Δεν μπορεί κάποιος να κάνει το φωτορεαλιστικό μου πορτρέτο, φέρ' ειπείν, αλλά να μην είμαι εγώ όπως είμαι στην πραγματική μου ζωή;

Το πώς θα διαλέξει κάποιος να αποδώσει ένα θέμα είναι το σημαντικό, όχι τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς 10 ταινίες με το ίδιο θέμα από διαφορετικούς σκηνοθέτες, με τα ίδια τεχνικά και αισθητικά μέσα θα ήταν 10 ίδιες ταινίες. Αλλά δεν είναι. Καθόλου.

Τελικά λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Το πως είναι ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσεις τα εκφραστικά του μέσα, τα υλικά σου, τα δομικά σου στοιχεία, τα σχήματά σου. Για να πετύχεις ένταση, ηρεμία, ανησυχία ή οτιδήποτε άλλο έχεις κάποιους τρόπους και κάποια μέσα που γίνεται αυτό σε κάθε εποχή και επινοείς και κάποιους εσύ αν είσαι σπουδαίος. Η έξυπνη χρήση αυτών των μέσων και το καλό σου γούστο (πχ καλή αίσθηση αναλογιών) είναι αυτά που θα αξιολογηθούν σε βάθος χρόνου. Και ο τρόπος που θα κάνεις πράγματα άπτεται των τεχνικών γνώσεών σου, της δημιουργικής φαντασίας σου, του γούστου και του ταλέντου σου. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτά. Αν κάποιος μπορεί να κάνει ζωγραφική όπου θα ζωγραφίζει πορτραίτα ή τοπία ή οποιοδήποτε άλλο πραγματικό ή φανταστικό σκηνικό και μπορεί να το κάνει με τρόπο που δεν το έκανε κανείς, μπράβο του και να τον θαυμάσουμε. Δύσκολο όμως πλέον σήμερα με τόσα που έχουν γίνει και ξαναγίνει. Αν όμως εννοείς να κάνει κάποιος τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι βάζοντας περισσότερα ή λιγότερα άτομα ή αλλάζοντας τα ρούχα τους ή το το φόντο, αυτό αν γίνει με τεχνοτροπία που έχουν κατοχυρώσει καλλιτέχνες του παρελθόντος δεν μετράει. Όλοι οι μαθητές των τεχνών ασκούνται σε τέτοια πράγματα. Γράφουν φούγκες στο ύφος του Μπαχ, σονάτες στο ύφος του Μπετόβεν, νυκτερινά στο ύφος του Σοπέν. Δεν τα γράφουν ως δικές τους συνθέσεις αλλά ως ασκήσεις ύφους. Ανάλογα πράγματα φαντάζομαι κάνουν και όσοι ασκούνται στην ζωγραφική ή την γλυπτική. Μελετάς μια εποχή και τις τεχνοτροπίες της και φτιάχνεις κάτι από εκείνα για να κατανοήσεις 5 πράγματα σε βάθος. Δεν μπορεί να ζωγραφίσει κάποιος ένα έργο στο ύφος του Θεοτοκόπουλου, πχ τον Τράμπ και να το παρουσιάσει σαν δικό του επειδή ο Θεοτοκόπουλος δεν έχει ζωγραφίσει τον συγκεκριμένο πίνακα ποτέ. Στην σοβαρή τέχνη αυτό δεν είναι αποδεκτό. Ο καλλιτέχνης δεν κατοχυρώνει μόνο έργα αλλά και στυλ γραφής εφόσον αυτό είναι έντονα προσωπικό και αναγνωρίσιμο.

Προς το παρόν καταθέτω την ένστασή μου σε αυτό λες. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι δεν κάνει το περιεχόμενο σπουδαίο το έργο. Και εγώ και εσύ και οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει ένα ποίημα για την ελευθερία μιλώντας ακριβώς για τα ίδια πράγματα που μίλησε ο Σολωμός. Ο τρόπος που θα το κάνει έχει σημασία.

Ο τρόπος δεν έχει να κάνει με τεχνικά χαρακτηριστικά, πρωτοπορίες, κτλ. Έχει να κάνει με το πόσο γαμάτος είναι στην έκφραση του θέματος ο καλλιτέχνης.

Όταν μου γράφεις τέτοια εκτιμώ ότι έχεις διάθεση για πλάκα. Οτιδήποτε αξιολογείται ως ενδιαφέρον στην "έκφραση του θέματος" με ό,τι και αν εννοείς με αυτό, το βλέπει ένας της δουλειάς και καταλαβαίνει ποια μέσα επέλεξε ο καλλιτέχνης προκειμένου να το πετύχει. Δεν υπάρχει τίποτα μαγικό σε αυτό. Ο τρόπος έχει να κάνει απλώς με κατάλληλη χρήση του υλικού σου και των δυνατοτήτων που σου προσφέρει.

[hellegennes]

Τελικά λέμε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Το πως είναι ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσεις τα εκφραστικά του μέσα, τα υλικά σου, τα δομικά σου στοιχεία, τα σχήματά σου. Για να πετύχεις ένταση, ηρεμία, ανησυχία ή οτιδήποτε άλλο έχεις κάποιους τρόπους και κάποια μέσα που γίνεται αυτό σε κάθε εποχή και επινοείς και κάποιους εσύ αν είσαι σπουδαίος. Η έξυπνη χρήση αυτών των μέσων και το καλό σου γούστο (πχ καλή αίσθηση αναλογιών) είναι αυτά που θα αξιολογηθούν σε βάθος χρόνου. Και ο τρόπος που θα κάνεις πράγματα άπτεται των τεχνικών γνώσεών σου, της δημιουργικής φαντασίας σου, του γούστου και του ταλέντου σου. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτά. Αν κάποιος μπορεί να κάνει ζωγραφική όπου θα ζωγραφίζει πορτραίτα ή τοπία ή οποιοδήποτε άλλο πραγματικό ή φανταστικό σκηνικό και μπορεί να το κάνει με τρόπο που δεν το έκανε κανείς, μπράβο του και να τον θαυμάσουμε. Δύσκολο όμως πλέον σήμερα με τόσα που έχουν γίνει και ξαναγίνει. Αν όμως εννοείς να κάνει κάποιος τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι βάζοντας περισσότερα ή λιγότερα άτομα ή αλλάζοντας τα ρούχα τους ή το το φόντο, αυτό αν γίνει με τεχνοτροπία που έχουν κατοχυρώσει καλλιτέχνες του παρελθόντος δεν μετράει. Όλοι οι μαθητές των τεχνών ασκούνται σε τέτοια πράγματα. Γράφουν φούγκες στο ύφος του Μπαχ, σονάτες στο ύφος του Μπετόβεν, νυκτερινά στο ύφος του Σοπέν. Δεν τα γράφουν ως δικές τους συνθέσεις αλλά ως ασκήσεις ύφους. Ανάλογα πράγματα φαντάζομαι κάνουν και όσοι ασκούνται στην ζωγραφική ή την γλυπτική. Μελετάς μια εποχή και τις τεχνοτροπίες της και φτιάχνεις κάτι από εκείνα για να κατανοήσεις 5 πράγματα σε βάθος. Δεν μπορεί να ζωγραφίσει κάποιος ένα έργο στο ύφος του Θεοτοκόπουλου, πχ τον Τράμπ και να το παρουσιάσει σαν δικό του επειδή ο Θεοτοκόπουλος δεν έχει ζωγραφίσει τον συγκεκριμένο πίνακα ποτέ. Στην σοβαρή τέχνη αυτό δεν είναι αποδεκτό. Ο καλλιτέχνης δεν κατοχυρώνει μόνο έργα αλλά και στυλ γραφής εφόσον αυτό είναι έντονα προσωπικό και αναγνωρίσιμο.

Ναι, αλλά εδώ έχουμε πάει την συζήτηση στο προσωπικό στυλ και απομακρυνθήκαμε από την τεχνοτροπία και το ρεύμα, για τα οποία ξεκίνησε η συζήτηση. Δεν έχουν ίδιο στυλ οι Deep Purple και οι Rolling Stones, αλλά στο ίδιο ρεύμα ανήκουν και στα ίδια είδη μουσικής.

Κι εγώ το δικό μου στυλ έχω στην ποίηση, δεν το έχω αντιγράψει από κανέναν και είναι πολύ χαρακτηριστικό. Αλλά δεν έχω κάνει τίποτα «καινούργιο».

Έχω, δε, πειραματιστεί με διάφορα gimmicks, αλλά θεωρώ πολύ λιγότερο ενδιαφέρον ό,τι έχω γράψει που βασίζεται σε gimmick. Τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια μου είναι σε κλασική, απαρχαιωμένη ποίηση.

[Αρίστος]

Ελατε να συνεχισουμε εδω.

viewtopic.php?f=21&t=34067

.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Μήπως μπορείς να πείς με λόγια όταν κοιτάς τον Πόλοκ τι σε εντυπωσιάζει ;;;

Τό πώς καταφέρνει να χύσει έτσι .το μελάνι ;;;

Με εντυπωσιάζει η δύναμη της φαντασίας και το θάρρος αυτών των ανθρώπων και για λόγους που δεν είναι της ώρας και άπτονται των πραγμάτων που αγαπώ στην μουσική, μου αρέσει και το τελικό αποτέλεσμα.

Εξηγώ. Πριν να γίνουν αυτά λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να δεχθούν ότι νομίμως κάτι χαρακτηρίζεται ως έργο ζωγραφικής ενώ στην ουσία πρόκειται για οργανωμένο χύσιμο μπογιάς πάνω σε καμβά. Ακόμα κι αν το είχες σκεφτεί εσύ ή εγώ τότε, δεν θα τολμούσαμε να το κάναμε. Αυτό ανοίγει δρόμους διαφορετικής αντίληψης των πραγμάτων. Αυτή η διαφορετική θέαση/αντίληψη των πραγμάτων είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που προσφέρει η σοβαρή τέχνη στον άνθρωπο.

Και φυσικά δεν έμεινε μόνο στην ιδέα. Έκανε έργα που χαρακτήρισαν μια εποχή. Δεν είναι λίγο. Αν κοιτάξεις προσεκτικά την ιστορία της τέχνης, δεν είναι καθόλου λίγο. Η πραγματική αποτίμηση της καλλιτεχνικής αξίας (όχι της εμπορικής) μπορεί να πάρει κάποιες δεκαετίες ακόμα.

.


Στα υπογραφικού στύλ " γκράφιτι " πού κοσμούν την πόλη υπάρχει καλλιτεχνική αξία ;;; .



.


Στο 8.35.....

Συμφωνείς με την οπτική του ;;;



.





.

[The Rebel]

9 Φεβρουαρίου 2023
H θρυλική ασπίδα του Αχιλλέα για την οποία ο Όμηρος αφιέρωσε 134 στίχους στην Ιλιάδα.



Για την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέα επιστράτευσαν και ο Ήφαιστος και ο Όμηρος όλη τους την τέχνη. Η ασπίδα του Αχιλλέα είναι ένας ύμνος στην τεχνολογία, μια ποιητική παρουσίαση του πλέον περίφημου σε τέχνη έργου της ομηρικής εποχής.

Ο Όμηρος αφιερώνει στην ασπίδα του Αχιλλέα τουλάχιστον 134 στίχους στην Ιλιάδα, το απόσπασμα της οποίας είχαν ονομάσει οι αρχαίοι «οπλοποιία».

Στο έπος, ο Αχιλλέας έχει χάσει την πανοπλία του, μετά το δανεισμό της στον σύντροφό του, τον Πάτροκλο. Ο Πάτροκλος έχει σκοτωθεί στη μάχη από τον Έκτορα ο οποίος πήρε τα όπλα του ως λάφυρα.

Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις ζητάει από το θεό Ήφαιστο να σφυρηλατήσει μια καινούργια πανοπλία για τον γιό της.

Το απόσπασμα που περιγράφει την ασπίδα είναι ένα πρώιμο παράδειγμα της «έκφρασης» (μια λογοτεχνική περιγραφή ενός έργου της οπτικής τέχνης) και επηρέασε πολλά μεταγενέστερα ποιήματα, συμπεριλαμβανομένης της Ασπίδα του Ηρακλή, που αποδόθηκε στον Ησίοδο.

Η περιγραφή του Βιργίλιου της ασπίδας του Αινεία σαφώς εμπνέεται από τον Όμηρο.



Το ποίημα (Η ασπίδα του Αχιλλέα)(1952) από τον W. Η. Auden απεικονίζει την περιγραφή του Ομήρου σε όρους του 20ου αιώνα.
https://hellas-now.com/h-thryliki-aspid ... tin-opoia/