Γ. Παπανδρέου: Έτσι εφθάσαμε στον ηρωικό «Δεκέμβρη»

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

Γ. Παπανδρέου: Έτσι εφθάσαμε στον ηρωικό «Δεκέμβρη»

Οι «προοδευτικοι» ιστορικοί αλλά και το ίδιο το Ίδρυμα Γεωργίου Παπανδρέου (που ιδρύθηκε τα τελευταία χρόνια, τώρα με πρόεδρο την εγγονή του Σοφία Κατσανέβα - Παπανδρέου) προσπαθούν να εξαφανίσουν μια σημαντική περίοδο της ζωής του λεγόμενου Γέρου της Δημοκρατίας αφού η τότε δράση του αφορούσε χειρισμούς και αποφάσεις για να αποφευχθεί η βίαιη κατάληψη της χώρας από τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.
Πρόκειται για την περίοδο κατά την οποία - μετά τη Συμφωνία του Λιβάνου - ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε εκλεγεί Πρόεδρος της «Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».
Για τους χειρισμούς εκείνης της εποχής ο Νίκος Ζαχαριάδης θα ομολογήσει αργότερα ότι «μας τσουβάλιασε μπουνταλάδικα ο Γεώργιος Παπανδρέου».
Οι σημερινοί «υπερασπιστές» της μνήμης του αποφεύγουν προκλητικά κάθε αναφορά σ' εκείνες τις κρίσιμες για τη χώρα ωρες
Τα γεγονότα της εποχής παρουσιάζονται ανάγλυφα στον Β κυρίως τόμο των τριών βιβλίων που εξέδωσε με ομιλίες του, ο ίδιος
ο τότε πρωθυπουργός, με τον τίτλο «Πολιτικά Θέματα» {Εκδοτικός Οίκος Πέτρου Δημητράκου - 1950).
Για να δοκιμάσουμε την αξιοπιστία του Ιδρύματος Γ. Παπανδρέου» προ ετών ως «Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας» προ-τείναμε εγγράφως να ανατυπώσουμε τους τρεις αυτούς τόμους-που περιΐλάμβαναν σημαντικά κείμενα, μια εξαίρετη διατύπωση σε ελληνική γλώσσα» με τη γνωστή ρητορική δυνότητα του αχαιού πολιτικού» αλλά με την προϋπόθεση ότι θα προλόγιζαν την έκδοση.
Δεν μας ήρθε ποτέ απάντηση» παρά το ότι στείλαμε και δεύτερο εγγραφο
Έτσι ο Γεώργιος Παπανδρέου - για το γιο του και τον εγγονό του σημερινό Αρχηγό της Αντιπολιτεύοεως, είναι ανύπαρκτος στη πολιτική του διαδρομή για μια ολόκληρη δεκαετία!!
Τον θέλουν δημεγέρτη λαϊκών μαζών και σημαιοφόρο του αγώνος κατά της «βίας και νοθείας» των εκλογών του 1961, μιας επιτή δειας προπαγανδιστικής εκστρατείας κατά της τότε κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή που στην ουσία τα καταγγελλόμενα
Με απόφαση Δικαστή ριο υ το 1964, επί κυβερνήσεως Γεωργίου παπανδρεου διεπιστωθη οτι στις εκλογες του 1961 δεν υπηρξε <,βια και νοθεια>.αλλα συνηθη ,για την εποχη ,μικροπροβληματα στην εκλογικη διαδικασια.

Εδω θα ανοιξουμε μια παρενθεση

για πολλα χρονια οι αριστεροι και οι υπολοιπες <,δημοκρατικες δυνάμεις» κατηγορούν τις πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις για καθεστώτα βίας και αυταρχισμού.
Δεν εξηγούν όμως πως με τη «βία και τρομοκρατία» τις πρώτες εκλογές μετά τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας τις κέρδισε όχι η παράταξη των νικητών αλλά οι πολιτικοί τους αντίπαλοι Πλαστήρας κτλ.) και πως με την ίδια «βία και νοθεία» το 1958 οι εκλογείς ψήφισαν άνετα την ΕΔΑ που έφθασε στο απόγειο της (λογικής δύναμης, με 24% περίπου των ψήφων!
Αναίμακτος Απελευθέρωσις του Οκτωβρίου
Ακριβώς εξήντα χρόνια από τότε θα αφήσουμε τον πρωθυ-πουργό Γεώργιον Παπανδρέου να διηγηθεί τα πραγματικά γεγονοτα.




«Το δυστύχημα υπήρξεν ότι δεν ήρκει η φυγή των Κατακτητών, δια να καταστή ο Ελληνικός Λαός ελεύθερος, Εχρειάζετο διπλή απελενθέρωσις. Διότι το «Εθνικόν ΑπελευθερωτικόνΜέτωπον» του οποίου κεφαλή και σπονδυλική στήλη ήτο το ΚΚΕ, είχε κατορθώσει, κατά την διάρκειαν της Δουλείας, με την καπηλείαν της Εθνικής Αντιστάσεως, να παρασύρη μερίδα του πατριώτου Λαού και ιδίως της Νεότητος, να τρομοκράτηση και εξόντωση τους αντιπάλους τον, να μονοπώληση την υλικήν δύναμιν και τελικώς να καταστή κύριον της Ελλάδος. Η Απελευθέρωσις της Πατρίδος από τους Βαρβάρους Επιδρομείς, μετεβάλλετο αμέσως εις νέαν και σκληροτέραν εσωτερικήν υποδούλωσιν.
Και ο άγων ήτο δυσχερέστατος. Όταν ανελάβομεν την Αρχήν, το ΕΑΜ, εις μεν το Εσωτερικόν είχεν οριστικώς επικρατήσει* εις δε το Εξωτερικόν επηρέαζε σοβαρώς την Κοινην Γνώμην των Συμμάχων μας με τα δημοφιλή σύνθημα
τα της Εθνικής Αντιστάσεως και του Λαϊκού Δημοκρατικού
Κινήματος. Αλλά η καλή Μοίρα της Ελλάδος εβοήθηοε το έργον μας. Με το Συνέδρων του Λιβάνου, τον σχηματισμόν της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας και το Σύμφωνον της Κάζέρτας, κατέστη τελικώς δυνατόν το θαύμα της «Αναίμακτου Απελευθερώσεως», εις το οποίον τότε κανείς δεν επίστευε!
Τίθεται όμως σήμερον το ερώτημα: Ποια είναι η σημασία της «Αναίμακτου Απελευθερώσεως» του Οκτωβρίου, εφ' όσον επηκολούθησεν η πολυαίμακτος Τραγωδία του Δεκεμβρίου;
Αλλά η σημασία της 18 Οκτωβρίου παραμένει απόλυτος Εάν η Επανάστασις επέχει ρ είτο τον Οκτώβριον, η σφαγή• πρώτον, θα ήτο πράγματι ανηλεής, όπως μας επροφήτευοαν εις την ίταλίαν τα αγωνιώδη τηλεγραφήματα των Αθηνών. Προπαντός όμως, η έκβασις θα ήτο αντίστροφος. Διότι τον Οκτώβριον η Κομμουνιστική Επανάστασις θα εγίνετο έν ονόματι του Συμμαχικού Αγώνος και εναντίον των συνεργατών τον «εχθρού» και των «προδοτών», όπως οι Κομμουνισταί θα επονόμαζον όλους τους αντιπαλους των. Και Θα είχεν ως ασφαλές αποτέλεσμα και την υλικήν και την πολιτικήν και την ηθικήν των επικράτησιν. Ενώ τον Δεκέμβριον, η Στάσις επεχειρήθη εναντίον της Νομίμου Ελληνικής Κυβερνήσεως και των Μεγάλων Συμμάχων μας, τους οποίους οι ίδιοι είχαν προκαλέσει, με το Σύμφωνον της Καζέρτας.

Τον Οκτώβριον ημείς ήμεθα -και θα εμέναμεν- εξόριστος
Κυβέρνησις, ενώ το ΕΑΜ ή το Κράτος, και θα εγίνετο Τίτο. Τον Δεκέμβρίον ημείς ήμεθα νόμιμος Κυβένησις και το ΕΑΜ Στάσις, η οποία ηττήθη.
Ο Κομμουνισμός εργάζεται, δυστυχώς, όπως καταστή-οηχρόνιον τον εμφύλιον πόλεμον. Και τούτο δεν συνάγεται μόνον από τον κατάρατον Δεκέμβρίον, προς αποτροπήν τον οποίου και ομαλή ν κατάργησιν της Λαϊκής Κυριαρχίας είχομεν εξαντλήσει όλας τας προσπάθειας μας. Συνάγεται δυστυχώς και από την πολιτείαν, την οποίαν έκτοτε ηκο-λούθησε το ΚΚΕ. Διότι αντί, τουλάχιστον εκ των υστέρων, ν'αποδοκιμάση την εγκληματικήν παραφροσύνην του Δεκεμβρίου και ναχαράξη πολιτικήν γραμμήν δια το μέλλον, έκαμε δυστυχώς εντελώς το αντίθετον. Απεδοκίμασε την πολιτικήν γραμμήν του παρελθόντος του - τονΑίβανον, την Καζέρταν και τον Νοέμβριον - απεθέωσε τον τραγικόν Δεκέμβρίον και εχάραξεν οριστικώς Επαναστατικήν γραμμήν δια το μέλλον, (σελ. 83-85 του Β'τόμου των Πολιτικών Θεμάτων)».
Ένας Τίτο για την Ελλάδα!
Συνεχίζει ο Γεώργιος Παπανδρέου:
Εις τα δημοσιευθέντα κείμενα υπάρχουν αί ακόλουθοι ομο
λογιαι
«Ο Αρχηγός της Βρεττανικής αποστολής σύνταγματάρχης Κρίς είπεν, ότι το Συμμαχικόν Στρατηγείον της Μ Ανατολής δεν έχει εμπιστοσύνην εις το Στρατηγείον του ΕΛΑΣ, διότι ο ΕΛΑΣ πολεμά μόνον κατά των Ελλήνων και
όχι κατά των Γερμανών».
Και προς επιβεβαίωσιν υπάρχει επίσης και η αιματοβαφής διαταγή του σ. Σιάντου προς εξόντωσιν του συνταγματάρχου
Ψαρρού και του ηρωικού του Συντάγματος: Εγραφε:
«Για τον Ψαρρό τα είπαμε πολλές φορές και δεν ξέρω, γιατί ζητάτε να σας δώσουμε διαταγή διαλύσεως. Να ξεκαθαρίσετε την κατάσταση δυναμικά και κεραυνοβόλα, χωρίς χρονοτριβές.»
Και υπάρχει επίσης και η αναφορά της εκτελέσεως της διαταγή-«Νύκτα 16ης προς 17ην δι αιφνιδιαστικής επιθέσεως διελύθη 5)42 ΕΚΚΑ και εξεκαθαρίσθη περιοχή».
Υπάρχει η ομολογία, ότι ο ΕΛΑΣ δεν εστρέφετο μόνον κατά των Ελλήνων, αλλά επίσης και κατά των Συμμάχων!
« Το Γενικό Στρατηγείο σας, λέγει ο συνταγματάρχης Κρίς διατηρεί έναν άνθρωπο, που έχει δηλώσει δημοσίως, ότι θα πολεμήση τους Συμμάχους, που θ απεβιβάζοντο στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Άρης Βελουχιώτης», ο πραγματικος αρχηγος του του ΕΛΑΣ.,.Υπαρχει επίσης η ομολογία, ότι η συνεργασία του ΕΛΑΣ με τας άλλας εθνικός οργανώσεις, καθώς και με τσυς Συμμαχους εναντίον των Γερμανών, εθεωρειτο δυστύχημα, διοτι ως σκοπος ειχε ταχθη το ΕΑΜ να γινη Τιτο και να εξασγφαλισει την μετακατοχικην δυναμικην καταληψιν της Ελλαδος.γραφει λοιπον ,ο πολιτικος συμβουλος του ΕΛΑΣ απευθυνομενος προς το γεν.στρατηγειον του:
«Από την Κυβέρνηση Τσουδερού και τους Συμμάχους (Αγγλία, Αμερική, Ρωσία) έγινε επίσημη πρόταση για την συμφιλίωση και το σχηματισμό ενιαίου μετώπου των ανταρτικών δυνάμεων της Ελλάδος με σκοπό την καλύτερη καταπολέμηση των Γερμανών, εν όψει προσεχών επιχειρήσεων των συμμάχων στην Ελλάδα... Η πρόταση αυτή δεν θα μπορούσε να γίνη, αν οι δυνάμεις της αντίδρασης είχαν εγκαίρως εκμηδενισθεί, ή αν είχε δημιουργηθεί κατάσταση ανάλογη με εκείνη, που δημιούργησαν οι δυνάμεις του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. (σελ. 77-78)
Πως εφθάσαμε στον αιματηρό «Δεκέμβρη»
«Το ΚΚΕ απεφάσισεν αποτόμως την αλλαγήν γραμμής και επεχείρησε την Στάσιν του Δεκεμβρίου* υπό συνθήκας πλέον, αι οποίαι επροδίκαζαν την ήτταν του... Δεν νομί-ζομεν, ότι έχει μέχρι τούδε σαφώς διευκρινισθή ο λόγος, ο οποίος οδήγησε την Ηγεσίαν του ΚΚΕ εις αυτό το σφάλμα. Διότι η αλλαγή της γραμμής έγινεν αποτόμως. Ενώ την 27ην Νοεμβρίου -1944 οι κύριοι Σβώλος, Τσιριμώκος και Ζεύγος μου έφεραν το κείμενον της οριστικής συμφωνίας διά την αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και επανηγυρίσαμεν από κοινού το ευτυχές γεγονός, αποτόμως ο Σ. Ζεύγος, την επομένην, 28ην Νοεμβρίου, ήλθε μόνος, και έν αγνοία των άλλων, δια να μου δηλώση πλήρη υπαναχώρησιν του ΚΚΕ και να μου θέση, υπό τύπον τελεσιγράφου, νέους, απαραδέκτους όρους-το οποίον εσήμαινεν, ότι είχεν έλθει με εντολήν ρήξεως». Εκτοτε ερωτώμεν και εις μάτην αναμένομεν απάντησιν:
Τι συ-νέβη μεταξύ 27ης και 28ης Νοεμβρίου, ώστε να γίνη τόσον αποτομος αλλαγή γραμμής και ν 'αποφασισθή η Στάσις;
Το απόγευμα της Πέμπτης, 30ης Νοεμβρίου-1944-0 κ.Σβωλος με επεσκέφθη και, κατά την διάρκειαν της ομιλίας μας, αφού μοι εξέφρασε την μεγάλην στενοχωρίαν του δια την επαναστατική απόφασιν του ΚΚΕ, η οποία ωδήγει πλέον προφανώς προς την σύρραξιν:
«Δεν ημπορώ πλέον, μου είπε, ν' ασκήσω καμμίαν επιρροήν επί των αποφάσεων του ΚΚΕ. Εχω την εντύπωσιν, ότι υπακούουν εις εξωτερικάς υποδείξεις...»
«Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Και αποτελεί έλλειψιν γενναιότητος εκ μέρους του ΚΚΕ η προσπάθεια της μεταβάσεως των ευθυνών. Ο σ. Ζεύγος είχε την ειλικρίνειαν να ομο-λογήση ενώπιον του 7ου Συνεδρίου του Κόμματος: «Ενόμισα, είπεν, ότι εφ'όσον έγινεν η συμφωνία του Λιβάνου, και αναγνωρίστηκε η κυβέρνηση με «αντιδραστικό άστο» ότι πλέον θα καλούσε τους Αγγλους οπωσδήποτε, και η μάχη θα δινότανε με πολιτικά μόνο μέσα...»
Δεν «εξηπατήθη» επομένως το ΚΚΕ από την ιδικήν μου πολιτικήν, η οποίαν, καθώς αποδεικνύουν όλα τα δημοσιευόμενα κείμενα «της Απελευθερώσεως της Ελλάδος», υπήρ-ξεν απολύτως ευθεία. Εξηπατήθη από την αναξιότητα της ηγεσίας του, η οποία το ωδήγησεν εις τα δύο μεγάλα και ιστορικά σφάλματα του: Εις την εφαρμογήν «πολιτικής» γραμμής, τον Οκτώβριον του 1944, όταν η επαναστατική γραμμή ηδύνατο να το οδήγηση εις επικράτησιν. Και κατόπιν, τον Δεκέμβριον, εις την εφαρμογήν της επαναστατικής γραμμης όταν πλέον η διαμρφωθείσα κατάστασις επροδίκαζε την αποτυχίαν της.» (σελ.168-172).

Ο Γεώργιος Παπανδρέου μιλάει σήμερα από τον τάφο του - 60 χρονια και καταγγέλλει τους όψιμους ιδεολογικά οπαδούς του για την συνοδοιπορία τους με την Αριστερά και να ζητήσει τη δικαίωση του για μια περίοδο της πολιτικής του σταδιοδρομίας που πράγματι θα μείνει στην ιστορία.

ΕΜΕΙΣ( Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας)
11 Δεκεμβρίου 2004