η σαρκοφάγος του Στέφανου, απο τη Μικρά ΑσίαΓια πολλούς οι σκύλοι δεν είναι απλό ένα κατοικίδιο αλλά μέρος της οικογένειας. Και αυτό δεν είναι νέο συναίσθημα. Φαίνεται πως οι αρχαίου Έλληνες και οι Ρωμαίοι είχαν την ίδια αγάπη για τα σκυλιά και ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Αυτό προκύπτει βέβαια από μερικούς άκρως συναισθηματικούς επιτάφιους που τοποθετήθηκαν στην τελευταία τους κατοικία.
Εδώ και λίγα χρόνια έχουν έρθει στο φως μερικοί από αυτούς, δείχνοντας τον πραγματικό θρήνο που αισθάνονταν οι αρχαίοι όταν έχαναν τον σκύλο τους, το μέλος της οικογένειάς τους.
«Είμαι γεμάτος δάκρυα ενώ σε μεταφέρω στην τελευταία σου κατοικία, όσο είχα χαρεί όταν σε έφερα σπίτι μέσα στην αγκαλιά μου πριν από 15 χρόνια»
«Στην Έλενα στο θετό μου παιδί, μια ψυχή χωρίς σύγκριση που αξίζει έπαινο»
«Αυτός είναι τάφος του σκύλου με το όνομα Στέφανος που χάθηκε και για τον οποίο η Ροδόπη έχυσε πολλά δάκρυα και που θάφτηκε σαν άνθρωπος. Είμαι ο Στέφανος και η Ροδόπη έστησε αυτόν τον τάφο για μένα».
«Δεν γάβγισε ποτέ χωρίς λόγο, και τώρα είναι σιωπηλός»
H Issa είναι πιο κομψή από την αγάπη ενός σπουργιτιου, πιο αγνή από τα φιλιά ενός περιστεριού, πιο γλυκιά από εκατό κορίτσια, σπανιότερη από τον πολύτιμο λίθο της Ινδίας. Είναι το κατοικίδιο του Publius, η αγαπημένη Issa. Κλαίει, είναι η ανθρώπινη φωνή που νομίζετε ότι ακούτε».
«Εδώ στην λευκή πέτρα είναι θαμμένη η Μελίτα, ο πιο πιστός φύλακας του Εύμηλου. Την έλεγαν ταύρο όσο ήταν ζωντανή, αλλά τώρα η φωνή της φυλακίζεται στα σκοτεινά μονοπάτια της νύχτας
https://www.e-daily.gr/themata/153726/o ... enias-pics
σημειωτέον ότι απο την επιγραφή προκύπτει ότι η αφεντικίνα του η Ροδόπη, ήταν πλούσια και ανύπαντρη
δε χρειάζεται να κάνω tag, ξέρετε ποιοι είστε
