Δεν ξέρω κανέναν άντρα που να μην έχει φάει και να μην έχει ρίξει ξύλο τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Επειδή πάντοτε βλέπουμε μόνο τη δική μας πλευρά και την καμπούρα του άλλου, θα σας πω μια χοντρή μαλάκια που είχα κάνει στα 14. Ο κολλητός μου τότε είχε κόντρα με ένα άλλο παιδί. Δε θυμάμαι καν το λόγο, ήταν σίγουρα κάτι γελοίο από τα κλασικά παιδικα- εφηβικά "προβλήματα". Πήγαμε λοιπόν μαζί ένα απόγευμα και τον βρήκαμε κοντά στο σπίτι του και τον σαπακιασαμε. 2 εναντίον 1, πουστικα και μαλακισμενα. Όχι απλώς δεν υποστηκαμε ποτέ κάποια τιμωρία γι αυτή την εντελώς άδικη συμπεριφορά μας, αλλά μετά τα έφτιαξα και με την αδερφή του

.
Σε ένα άλλο σκηνικό, μετά από περίπου 1 χρόνο από αυτό, στα 15 μου, έφαγα ξύλο απο 8 άτομα, ηλικίας 15-20, και κυρίως το ξύλο το έφαγα απο τους μεγαλύτερους της παρέας. Ένας φίλος μου είχε παει διακοπές με ένα παιδί από την παρέα αυτών, είχαν νοικιάσει ένα μηχανάκι κ ο φιλος μου δεν του έδωσε ποτε το μερίδιο του απο τα λεφτά της ενοικίασης. Οπότε όρμησαν σε εμένα γιατί σε μια κουβέντα για το θέμα τον υπερασπιστηκα. Όλο αυτό έγινε σε μια πλατεία, εγώ ήμουν με την κοπέλα μου, έναν άλλο φίλο μας και μια φίλη της γκομενας μου. Ο φίλος δεν παρενέβη απλα κοιταγε, κάνουμε ακομα παρέα btw. Έφαγα αρκετό ξύλο, μπουνιές, κουτουλιδια, οτι μπορείς να φανταστείς, είχα σημάδια και καρουμπαλα για μερες.
Τώρα είμαι μεγαλο παιδί κ για να παίξω ξύλο θα πρέπει να κινδυνεύει η ζωή μου ή της οικογένειάς μου. Δε θα φτάσω εύκολα εκει, πχ αν με βρισουν θα φύγω, και γενικά αν μπορώ να φύγω θα φύγω τρέχοντας ακομα και 14χρονη κοπελα να εχω απέναντί μου, αλλά αν φτάσω εκει δε θα παίξω καν ξύλο, μαχαιριές με τη μια μέχρι να πάει στον αλλο κοσμο ο αλλος κ γω στη φυλακή
