η πιο τρομακτική ταινία που είδατε

[Prepon]

Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες.

Την είδα όταν είχε πρωτοβγεί. Τώρα ίσως δεν θα μου κάνει εντύπωση, αλλά τότε ήμουν 13 χρονών. Έκλασα μέντες, μαλλί, πατάτες και μπανιέρες ταυτόχρονα. Φοβόμουν να πέσω για ύπνο, για καμιά εβδομάδα ξάπλωνα στο κρεβάτι με το κουζινομάχαιρο κάτω από το μαξιλάρι.

Και γω πιτσιρικάς ήμανε αλλά είχα κλάσει στο γέλιο, ρε μλκ, μήπως είσαι κρυπτοχριστιανόπουλο και δεν το ξέρεις;

Έλα ρε.
Είναι λογικό ένα παιδί να φοβηθεί με αυτά.

Ο ανώμαλος λογικά είσαι εσύ στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Παιδάκι που γελάει με θρίλερ.... λίγο κριπι δεν είναι;

[Otto Weininger]

Τώρα που το γκουγκλαρα είδα ότι πράγματι αυτός είναι ο αγγλικός τίτλος.
Η ταινία του 1985

Και αν κρίνω από το τρέιλερ, πράγματι δείχνει κωμωδία




Αυτή είναι η φωτό που έντυνε τη βιντεοκασέτα και που έχει εντυπωθει στη μνήμη μου

Και σε μένα μου είχε μείνει το εξώφυλλο όταν το είχα δει μικρός. Μετά που είδα την ταινία αυτή η σκατόφατσα εμφανίζεται κανονικά στο τέλος

[Otto Weininger]

έχει βγει και remake με Κόλιν Φάρελ

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

έχει βγει και remake με Κόλιν Φάρελ

το έχω κατεβάσει από το 2016 αλλά δεν με εμπνέει να το δω, είδα τα πρώτα λεπτά και το παράτησα

[Otto Weininger]

το έχω κατεβάσει από το 2016 αλλά δεν με εμπνέει να το δω, είδα τα πρώτα λεπτά και το παράτησα

δες το καλό είναι, γέλιο έχει

[Otto Weininger]

μιας και μιλάμε για παλιές χόρορ, αυτή όταν την είχα δει μικρός στην ζούλα με ένα φίλο, έκανα να κοιμηθώ κανονικά κάνα μήνα

The Serpent and the Rainbow - 1998 του Wes Craven. Με πρωταγνωιστή τον Bill Pullman.

[Naida]

"Το κάλεσμα" είχα τρομάξει τόσο πολύ ακόμα και με τους ήχους επειδή τα βλέπω με το χέρι μπροστά. Αλλά είχα πετύχει και 2-3 σκηνές. Ωπωπω.

[Cavaliere]

Η ταινία που με είχε φοβίσει μικρό, ήταν Η Προφητεία. Και κάποιες ταινίες μικρού μήκους τρόμου. Θυμάμαι ότι με τη μουσική της προφητείας φρίκαρα, μόνο που την άκουγα πήγαινα στις Κλαζομενές.

[ζιτανιτα]

Hereditary. Μαλάκα χέσιμο. Διάβασα και κάτι κριτικές να λένε "εγώ γέλαγα", τους θεωρώ ψυχάκιδες το λιγότερο.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

μιας και μιλάμε για παλιές χόρορ, αυτή όταν την είχα δει μικρός στην ζούλα με ένα φίλο, έκανα να κοιμηθώ κανονικά κάνα μήνα

The Serpent and the Rainbow - 1998 του Wes Craven. Με πρωταγνωιστή τον Bill Pullman.

έλα ρε Όττο!
αυτή είναι υπέρτατη μαλακία
είδα Wes Craven και το κατέβασα
το είδα όλο (άντεξα) και μετά έκλαιγα τις δυο ώρες από τη ζωή μου

[Papa John]

Κάτι τέτοιο είχα πάθει και εγώ με τη Νύχτα Τρόμου.

Το Fright Night λες ;

Το είδα μεγάλος, οπότε μου φάνηκε ακριβώς αυτό που ήταν. Κωμωδία με ελάχιστο τρόμο σε μια μόνο σκηνή με την σκατόφατσα της άλλης.

Τώρα που το γκουγκλαρα είδα ότι πράγματι αυτός είναι ο αγγλικός τίτλος.
Η ταινία του 1985

Και αν κρίνω από το τρέιλερ, πράγματι δείχνει κωμωδία




Αυτή είναι η φωτό που έντυνε τη βιντεοκασέτα και που έχει εντυπωθει στη μνήμη μου

To Fright Night αγαπητέ είναι μία από τις καλλίτερες,ευφυέστερες ταινίες τρόμου (οκ,κωμωδία περισσότερο) της δεκαετίας του '80,αλλά και γενικότερα.
Αναθεώρησε το θέμα των βαμπίρ με έναν εντελώς νεωτεριστικό τρόπο και επίσης,στους τομείς της σκηνογραφίας και μουσικής επένδυσης σκίζει κυριολεκτικά.
Θυμάμαι την σκηνή στο κλαμπ,πόσο διαφορετικός δείχνει εκεί ο "βρυκόλακας" από ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.

Είναι χαρακτηριστική περίπτωση αριστουργηματικής καλτ ταινίας που διατηρεί αενάως το δικό της πιστό κοινό.

[sys3x]

Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες.

Την είδα όταν είχε πρωτοβγεί. Τώρα ίσως δεν θα μου κάνει εντύπωση, αλλά τότε ήμουν 13 χρονών. Έκλασα μέντες, μαλλί, πατάτες και μπανιέρες ταυτόχρονα. Φοβόμουν να πέσω για ύπνο, για καμιά εβδομάδα ξάπλωνα στο κρεβάτι με το κουζινομάχαιρο κάτω από το μαξιλάρι.

Και γω πιτσιρικάς ήμανε αλλά είχα κλάσει στο γέλιο, ρε μλκ, μήπως είσαι κρυπτοχριστιανόπουλο και δεν το ξέρεις;

Έλα ρε.
Είναι λογικό ένα παιδί να φοβηθεί με αυτά.

Ο ανώμαλος λογικά είσαι εσύ στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Παιδάκι που γελάει με θρίλερ.... λίγο κριπι δεν είναι;

Όχι και λίγο.

[enterprise-psi]

Τίποτα με δαίμονες και αντίχριστους και μαλακίες δεν με είχε τρομάξει , αλλά μικρός το πρώτο Άλιεν , μου έκοψε την Βραδυνη τουαλέτα ....

Είχαμε και ένα αρχαίο Samsung από τα πρώτα nofrost που όταν έκοβε , έκανε σαν να αναπνέει βαθιά κάτι

[Antares]

Έχω κόψει τις ταινίες τρόμου (μετά το Ringu του Χιντέο Νακάτα (Ιαπωνία, 1998)) αλλά ένα καλό θρίλερ είναι πάντα καλοδεχούμενο.
Μου άρεσε το And Τhen Τhey Were None του BBC (2015) από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι.
Είναι τρίωρο σχεδόν (το πρόβαλε η ΕΤ1 σε δύο μέρη) και πολύ καλογυρισμένο. Σου περνάει μια κρυάδα από τους ώμους για την τιμωρία της διάπραξης φόνου (φόνου που δεν τιμωρήθηκε από την δικαιοσύνη). Το έχω δει και σε άλλη ταινία αλλά αυτή είναι μακράν η καλύτερη.

[Γιάννης]

Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες.

Την είδα όταν είχε πρωτοβγεί. Τώρα ίσως δεν θα μου κάνει εντύπωση, αλλά τότε ήμουν 13 χρονών. Έκλασα μέντες, μαλλί, πατάτες και μπανιέρες ταυτόχρονα. Φοβόμουν να πέσω για ύπνο, για καμιά εβδομάδα ξάπλωνα στο κρεβάτι με το κουζινομάχαιρο κάτω από το μαξιλάρι.

Και γω πιτσιρικάς ήμανε αλλά είχα κλάσει στο γέλιο, ρε μλκ, μήπως είσαι κρυπτοχριστιανόπουλο και δεν το ξέρεις;

Τώρα πια όχι, δεν είμαι. Τω καιρώ εκείνω όμως, αγαπητέ μου εν Χριστώ αδελφέ, ήμουν κάργα χριστιανόπουλο, και ντιπ φανερό κιόλας.