του Νίκου Μωραΐτη
Το είδατε το διάγγελμα;
Είδατε το άδειο τίποτα που κατάφεραν να μας πουλήσουν για Μωυσή;
Αλήθεια, μετανιώσατε ή ακόμα;Μετανιώσατε που στην πιο δύσκολη στιγμή για τη χώρα εμπιστευτήκατε έναν άνθρωπο που με το ζόρι διαβάζει στο autocue αυτά που του έγραψαν; Που σας έλεγε να μπείτε με την ίδια ρηχότητα που σας λέει να βγείτε; Που σας λέει να βάλετε τη μάσκα – με ποινή προστίμου 150 ευρώ! – με την ίδια άνεση που σας έλεγε ότι οι μάσκες βλάπτουν, όταν δεν είχε μάσκες να σας δώσει;
Μετανιώσατε ή ακόμα που δώσατε λευκή επιταγή σε έναν γόνο να ντιλάρει εκατομμύρια στους ημετέρους σε καιρό πανδημίας; Να κάνει απευθείας αναθέσεις σε εταιρείες – φαντάσματα, να εμπαίζει τους ελεύθερους επαγγελματίες για να δώσει 85 εκατομμύρια σε σκόιλ ελικικού, να επιδοτεί την ανεργία με 800 ευρώ – συν άλλα 500 που έρχονται για να ξεχάσεις ότι κάποτε είχες δουλειά και όχι «ασχολία»;
Μετανιώσατε ή ακόμα που η ίδια κυβέρνηση η οποία διάλεξε τα σκληρά μέτρα εγκλεισμού, υιοθετεί τώρα την ανοσία της αγέλης χωρίς κανένα σχέδιο για την επόμενη μέρα – πόσο φάνηκε, αλήθεια, αυτό στο χθεσινό διάγγελμα! Να μιλάς χωρίς να έχεις τίποτα να πεις.
Δεν αναφέρομαι στο «επιδείξαμε, επιδείξατε» που έγινε «πηδήξαμε, πηδήξατε». Αυτό το λαθάκι αν θέλετε είναι και χαριτωμένο – από τα λίγα ανθρώπινα στοιχεία ενός πολιτικού που βρίσκεται στη διατεταγμένη υπηρεσία της οικογενείας και των ακριβών του φίλων.
Ξέρω ότι δε μετανιώσατε ακόμα. Γιατί η μιντιακή δικτατορία, εποχορηγούμενη πλέον σε τακτά χρονικά διαστήματα από το κράτος (άλλα 9 εκατομμύρια ευρώ πήρε προχθές), κρατάει άμυνες. Όμως πλησιάζει ο καιρός που ο Πορτοσάλτε, η Κοσιώνη και ο Ευαγγελάτος δε θα μπορούν με τηλεσανό να θρέψουν τις οικογένειές μας, ούτε να ωραιοποιήσουν τα ερείπια της ζωής, της δουλειάς, των κόπων μας. Και τότε, με σκυμμένο το κεφάλι θα έρθει το «μετάνιωσα».
Να μας συγχωρήσετε μία μικρή «έπαρση» εμάς των λιγότερων που καταλάβαμε νωρίς τι είναι αυτό που ψηφίσατε. Τι κλεπτοκρατία, τι ρημαδιό επαναφέρατε στη χώρα. Είναι που υπερασπιστήκαμε μία κυβέρνηση και έναν τίμιο άνθρωπο τη δύσκολη στιγμή, είναι που λοιδορηθήκαμε ανελέητα επειδή αντέξαμε στον τυφώνα του μητσοτακισμού και της αγέλης.
Πληρώσαμε ακριβά την επιλογή μας – ο καθένας στον χώρο του, στη δουλειά του, στην πόλη ή στο χωριό του – να στηρίξουμε το έντιμο την ώρα που η λαίλαπα της παλινόρθωσης επέλαυνε. Πληρώσαμε αλλά δεν το μετανιώσαμε ούτε στιγμή.
