Περισσότερο συνηθισμένη είναι η περίπτωση όπου διώκονται συλλήβδην εγκλήματα όχι κατά της ηθικής, για να το πούμε έτσι, αλλά κατά της ζωής και της περιουσίας των φιλήσυχων πολιτών. Το 1578 λόγου χάριν "κάποιοι κλέφτες και κακοποιοί" (bazı hırsuz ve ehl-i fesad) πετούν πέτρες τη νύχτα στα σπίτια και "αφήνουν χαρτιά" (μια κάπως σκοτεινή έκφραση που σημαίνει μάλλον απειλητικά σημειώματα)5 σε διάφορα μέρη και τζαμιά σκορπίζοντας το φόβο (gice ile evlere taşlar atub ve mahallât ve mesacide kâgıdlar bıragub tahvif eyledikleri)· δίνεται λοιπόν διαταγή να κατασκευαστούν πύλες σε κάθε συνοικία (mahalle kapuları), έτσι ώστε να μην έρχονται κλέφτες από άλλες συνοικίες και να μην μπορούν να διαφύγουν από τις περιπολίες.6 Ένα χρόνο αργότερα, σύμφωνα με ένα διάταγμα που απευθύνεται στους καδήδες της Ισταμπούλ, του Γαλατά και του Σκούταρι, παρατηρείται γενικότερη έξαρση της εγκληματικότητας στην πρωτεύουσα: άγνωστοι μπαίνουν σε σπίτια, σκοτώνουν ανθρώπους και λεηλατούν τα αγαθά. Για το λόγο αυτό διατάσσεται να οριστούν εγγυητές για όλους τους κατοίκους της πόλης, συμπεριλαμβανομένων όσων μένουν σε χάνια ή σε ξενώνες, καθώς και να εκδιωχθούν όσοι ήρθαν από τις επαρχίες και οι άεργοι (bilcümle manavgadlar ve eğer çiftbozanı ve eğer bikâr ve eğer sayir ecnas-i muhtelifedir giru .7
Η περίπτωση αυτή υποδεικνύει ένα πιθανό ανάλογο των "περιπλανώμενων αλητών και δυνάμει εγκληματιών" των ευρωπαϊκών πόλεων: τους εσωτερικούς μετανάστες ή çift-bozan, για τους οποίους μιλήσαμε στο πέμπτο κεφάλαιο. Η σύνδεση των ανθρώπων αυτών με την εγκληματικότητα διατρέχει μια σειρά σχετικές διαταγές, από το 1567, λίγο μετά από την εκκαθάριση του Εγιούπ που αναφέραμε,8 μέχρι το 1731, οπότε εξορίζονται συλλήβδην οι Αλβανοί από την πρωτεύουσα (ύστερα από μια εξέγερση όπου είχαν πρωτοστατήσει ομοεθνείς τους).9 Το πιο εντυπωσιακό όμως παράδειγμα συλλογικής ενοχοποίησης χρονολογείται στο 1528, όταν κάποιοι άγνωστοι μπήκαν σε ένα σπίτι στην περιοχή του τζαμιού του σουλτάνου Σελήμ, το λεηλάτησαν και σκότωσαν όσους ήταν μέσα. Όπως διηγείται ο ιστορικός Nişancı Celâlzâde Mustafa, δεν κατέστη δυνατόν να βρεθούν οι υπαίτιοι· στο τέλος, οι υποψίες έπεσαν στους "περιφερόμενους και αλιτήριους εργένηδες, που ασχολούνταν με την κατασκευή κεριών ή εργάζονταν ως μεροκαματιάρηδες" (gündüz ırgatlık ve mumculuk etmek suretiyle bekâr olan gezende levend-i pür-gezend), οπότε και συνελήφθησαν σε αγορές και ταβέρνες οκτακόσιοι τέτοιοι άνεργοι και άεργοι άπιστοι (bîkâr ve bîsan'at levendlik üzere olan kefere), οι οποίοι εκτελέστηκαν στα μέρη όπου συγκεντρώνονταν. Σύμφωνα με τον ιστορικό, το περιστατικό τρομοκράτησε τους κακοποιούς και για πολύ καιρό δεν ξαναπαρουσιάστηκε τέτοιο έγκλημα.
Ο İbrahim Peçevi, ο οποίος διηγείται σχεδόν έναν αιώνα μετά το ίδιο γεγονός,
μιλά για "άεργους (ή: εργένηδες) Αλβανούς που γύριζαν τα παζάρια της πόλης δουλεύοντας μεροκάματο" (ırğâdlık ile esvâk-i şehri devr iden bî-kâr [bekâr?] arnavud kısmından), ενώ ως συλληφθέντες αναφέρει ψωμάδες, κηροποιούς, μαλάκτες, μάγειρες, ξυλοκόπους και εν γένει άεργους (etmekçi ve mumcı ve dellâk ve aşçı ve odun yarici kısmından ve bil-cümle bî-kâr makulesinden).10
https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/14860
ποτε τους δεν ηταν μπροστα. μετα την βιεννη τους πηρε η κατηφορα. δεν εζησαν ποτε τους την ανναγενηση. σε ολα ηταν πισω.